Na de voltooiing van het kasteel van gravin Jeanne de Merode in Westerlo, trokken dezelfde arbeiders rond 1915 naar Tongerlo om in het park van hof ter Brulen een nieuw kasteel op te trekken. Dit werd aanvankelijk bekend als het kasteel Trannoy, genoemd naar de familie die het liet bouwen. De familie Trannoy was afkomstig uit Brussel en behoorde tot de hogere burgerij die zich in de Kempen vestigde. Net als vele gegoede families in die tijd zochten zij de landelijke rust en prestige van een buitenverblijf, maar met de allure van een historisch kasteel.
Wie vandaag voor het gebouw staat, met zijn gevels in Vlaamse renaissancestijl en de stoere witstenen donjon, zou moeilijk geloven dat dit een bouwwerk uit de twintigste eeuw is. Zelfs kenners vergissen zich vaak en schatten het eeuwen ouder. De architectuur is dan ook een indrukwekkend staaltje van historiserende bouwkunst, waarbij de stijl tot in de kleinste details werd nagevolgd. Ook de gebruikte materialen versterken die indruk: de bakstenen zijn afkomstig van het zestiende-eeuwse Egmontpaleis in Brussel, terwijl de witte natuursteen hergebruikt werd van de gesloopte Antwerpse vestingsmuren. Als ontwerper wordt in verschillende bronnen de Brusselse architect Jules Ghobert vermeld, die vaker kastelen en herenverblijven in neostijlen ontwierp.
Via erfenis kwam het domein later in handen van de adellijke familie de Meeûs d’Argenteuil die het gebruikte als buitenverblijf. Deze familie, met wortels in Brussel en connecties met de Belgische aristocratie, gaf het kasteel extra prestige en zorgde ervoor dat het domein behouden bleef in zijn oorspronkelijke luister. Verscholen in een uitgestrekt park met vijver bleef het kasteel decennialang een verborgen parel van Tongerlo.
In de 21ste eeuw onderging het gebouw een grondige renovatie, waarbij de historische grandeur zorgvuldig werd hersteld. Vandaag schittert het opnieuw als Kasteel Ter Brulen, eigendom van Luc Leanears, die het domein een nieuwe toekomst gaf. Daarmee blijft dit opmerkelijke kasteel niet alleen een echo van een vervlogen tijdperk, maar ook een levend stuk erfgoed dat de verbinding tussen verleden en heden zichtbaar maakt.