Het waterslot Vogelsanck behoort tot de merkwaardigste kastelen van België. De geschiedenis van het domein gaat terug tot 1187, toen er al sprake was van een jachtgoed van de graven van Loon. Tussen 1187 en 1797 werd vanuit dit imposante kasteel de regio Midden-Limburg, ook wel het “Land van Vogelsanck” genoemd, bestuurd.
Het oudste gedeelte van het kasteel is de basis van de slottoren, opgetrokken uit ijzeroer en bruine ijzerzandsteen. Dit zijn de resten van een vroegmiddeleeuwse donjon die vermoedelijk rond het jaar 1000 werd gebouwd.
Vanaf 1422 liet kasteelheer Hendrik van Bastenaken een versterkte vleugel aan de toren toevoegen, waarmee het geheel tot een volwaardig kasteel werd uitgebouwd. Het meest indrukwekkende deel van het huidige complex is opgetrokken in Maaslandse renaissancestijl en dateert uit 1637. Dit gedeelte werd gebouwd in opdracht van Ferdinand, graaf von Inhausen und Kniphausen, baron van Vogelsanck en heer van Zolder.
Sinds 1741 is het kasteel in handen van de familie de Villenfagne. Onder Jean-Ignace de Villenfagne werd het domein vanaf 1756 verder uitgebreid in een sobere Lodewijk XV-stijl. Daarbij kregen de oost- en westvleugel een extra verdieping, en werd de oostvleugel voorzien van een rococofronton.
In 1875 erfde Jules de Villenfagne het kasteel. Zijn echtgenote, de Ierse gravin Camille Preston, gaf het domein een nieuw aanzien in neo-Tudorstijl, waarmee Vogelsanck zijn huidige karakteristieke uitstraling kreeg. Vandaag wordt het kasteel nog steeds bewoond door de familie de Villenfagne de Vogelsanck et du Saint Empire.